De Cena.
Fons : Matthaeus XVIII, 20Da te abundanter, secundum naturam tuam, et super lucem umbramque meam duplicem spiritus portionem sine descendere.
In intima navi Iaboc fluebat. Recte ante chorum ad dexteram manum declinabat, cursum suum pergens ad meridionalem transeptum, quo vado ibatur. Post chorum, supra apsidem, Manaim stabat, parvus collis ubi castra posita esse videbantur. Umbrae clarae ibi movebantur.
Cum ad vadum appropinquarem, trans eum hominem sedentem vidi. Transivi ut ei occurrerem. Eum in cathedralis pavimento digito scribere vidi. Scriptum erat : « Qui petentibus dat Deo fenerat. Et Pater meus cum gratulatione gratitudineque debita sua solvit.»
Cum mirarer quomodo cuicumque quodcumque debere Deus sibi videri posset, clara voce adjecit : «Cum fortis et tacitus sit, pervigila.»
Tunc animadverti ceremoniam quamdam initam esse et homines qui in summo colle erant ad nos descendere incipere. Eorum descensu species clara argentei caeli cameris dabatur et cathedralis columnae spatium infinitum sustinere videbantur.
Hospes meus luces quae ad nos descendebant designavit et : «Ecce, inquit, populus meus qui coxas luxatas habet.»
Etenim eos claudicare vidi. Cum eum interrogavissem cur omnes claudicarent, respondit : «quia manus Dei super eos aggravata est.»
Cum ad aram aspicerem, sacerdotem qui celebrabat vidi panem super se elevare et labris suis pronuntiare verba quibus Spiritus vocabatur ut opus suum faceret. Post me, torrentis tumultum percepi qui inflabatur. Oculos claudebam ut eum melius perciperem dum me interrogabam quomodo oculos claudendo melius videre possem. Sic intus aspiciens animadverti spiritum meum oculis meis vacuum esse neque ullam rem in me esse videri, sed illam cathedralem tantum pro certo exstare.
Tunc oculis adhuc clausis, eum rogavi : sine lucem tuam esse. Et lucem ejus esse vidi et vidi quoque quanto ea fotus essem. Navis tunc imbuta erat nebulosa luce quae ad caelum crescebat. Oculis apertis, ad vadum aspiciebam et vidi aquam in ripam exundavisse, ut deambulatorium supra et naves laterales infra perfunderet. Nuntium quod in pavimento incisum erat conspicuum jam non erat, tamquam si debitum ipsum dimissum esset.
Hospes meus manum meam arripuit et sensus fuit insolitus, tamquam si statim vastior essem. Ad aram me duxit, quo luces jam advenerant, claritatem suam miscentes huic luci modo creatae, quae in se ipsa fontem suam inveniebat. Pedes mei jam aqua perfundebantur. Deinde, manu mea relicta, in ara panem azymum cepit et fregit. Aqua inflabatur.
Partem ex illo in vinum intinxit et mihi praebuit. Cum eam cepi, aliquid acuti cor meum graviter pupugit, tamquam si spina ex illius corona eo infixa esset. Sanguis qui ex illo vulnere effundebatur ejus mihi videbatur esse et tamquam petra fusa. Stupefactus, per parvum temporis spatium, fugere conatus sum, sed manu ejus meam rursus arripuerat et eam firmiter tenebat. Deinde subito aqua totum aedificii spatium invasit. Ex inusitata alchemia, aqua lux aerque arte mixta erant et illa insolita mixtura ad caelum exundabat. Illa clara aqua spiritu duci poterat et diutius natando cæleste firmamentum attingere posse mihi visus sum.
Circa nos Manaim luces volabant.
Panem ad os meum attuli. Ut primum eum deglutivi, quoddam obscuri in summo capite meo natum est. Haec tenebra celeriter diffusa est et ab omnibus lucibus me separavit. Brevi spatio temporis praeterito, omnia quae me circumstabant tam valde nigra facta sunt ut manus meas aspicere jam non possem, sed hospitem meum sensi unam ex eis firmiter tenere. Omnes sensus mei in nocte mersi erant, et illa manus tantum tamquam insula erat.
Res nudae erant : significatio quam a luce acceperant evanuerat. Mox totum universum in nihilum dissolvendum erat, primum exstare cessando, deinde nunquam factum. In nihili infinito quod neque incipium, neque limitem, neque finem habet, quidam manum meam firmiter tenebat.
Omnem fiduciam quam cor humanum sentire potest, sentiebam. Omnis fragilitas mea in ea fiducia erat. Et omnis spes mea. Manus illa oculi mei erat et iter meum et rerum futurarum promissio. Iam nihil aliud nisi cor palpitans in manu ejus eram. Quam si forte amitterem, irreparabiliter perirem. Mihi miserabilis videbar, at non solus eram.
Tunc magnus strepitus ad dexteram meam factus est, et simul diei luce oculi mei mergi inceperunt. Magna lapide revoluta remotaque, dies vehementer intrabat. Longa momenta mihi necessaria fuerunt ut oculi mei assuescerent. Hospes meus evanuerat. Ante me longae mensae species stabat cuius basis ex ipsa petra incisa videbatur. In ea mensa, alibi linteamen cum cura complicatum erat, et alibi longa fascia textilis planaque posita. E sepulcro exibam. Ante me navis aperiebatur. Ad apsidem tendebam. Et ego ad Manaim ascendere consilium capiebam.
Scripta via Matthaeus.