De archangelorum pennis
Fons: Marcus XV, 34Novi Eboraci aut Londinii aut Lutetiae, jam nescio. Viae latae mihi videbantur, raedarumque numerus maximus. Homines et neutri et fervidi simul.
Una ex proprietatibus rerum mirabilium est quod aliquis eas e multis aspectibus experiri simul potest. Interdum etiam e multis locis, sed plerumque aliquot hominum acies communicando. Fere simul, attamen non omnino.
Ille qui rem vivit, ille qui se eam experientem contemplatur, aliudque quiddam, cujus omnes particeps sumus, idque nos saepe multiplicat.
In extrema semita ambulabam. Quid eventurum esset vidi. Credo illum matrem suam trans viam vidisse. Fortasse amissus erat eamque quaerebat.
Erupit. Sub dextro bracchio ursulum lusorium tenebat. Ursulus coloris fusci diluti. Puer septem vel octo annos natus fortasse fuit. Felix videbatur.
Cum matris eius vultum metu obstupefactum vidi, intellexi eam quid eventurum esset iam praesensisse. Eodem tempore, pueri gaudium percipiebam, qui aliter praesentiebat quid eventurum esset. Tunc raeda flava magnaque advenit. Strepitus fuit rotarum stridularum dum terram effodere conantur. Ille ad vehiculum ad se festinans caput vertit. Intellexit. Admiratione et paula molestia, ut videtur, affectus est, sed animus eius non friguit. Puto eum de matre sua cogitavisse.
Tum ictus factus est.
Quo ictu aliquid in temporis cursu statum est. Ictus sine clamore. Ictus paulum languidus. Et puer lente, quasi volitans, in auras tollitur. Ascensio fuit inter sanguinem et fuscum colorem liquorum corporalium rupti corporis.
Raeda, quidam autocurrus sarcinarius coloris flavi, nondum stabilitatem suam recepit. Pars anterior adhuc in bitumen prona est. Unde sto, illum nullum detrimentum accepisse videre possum. Tota vis ab hoc corpore, quod adhuc ascendit, absorpta esse debuit.
Caput eius deorsum versum est, paene ad me facies eius versa. In tunica eius, stria rubra et fusca sub pulmonibus cernitur.
Casus est velocior quam ascensus fuit, sed ex quo momento incipit recidere, strepitus ambiens evanescit in magna aspiratione aeris, paululum ad modum fluctus qui abrupto desereret sinum.
Inane et mors imminens occupant omnes animos. Frigus est.
Vultum matris eius conspicio.
Non iam terrorem exprimit.
Tantummodo dolor horribilis. Iam sero est.
Pelucha ad pedes eius iacet.
Cadit. Paulum iuxta transitum striatum se deiecturum esse intellego. Intellego eum in tempore collisionis super fuisse.
Intellego eum iure suo usum esse.
Ius et mors.
Umerus dexter eius primus terram attingit. Tribus metris a me distat. Silentium tam intensum est ut ossa dislocari et frangi possim audire.
A tergo est.
Deinde caput eius percutit. Tum una crurum eius, quae sub eo partim contrahitur in attitudinem prope impossibilem, quasi in coxae regione torta esset.
Iacet in terra, non movetur. Tenue rivulum sanguinis post nucham eius fluit.
Nunc sum ex altera parte viae. Quidam vir insolitus qui est ubi eram se parat progredi. Nunc est ad puerum. Genua flectit ante eum et momento quod aeternum videtur, eum contemplatur. Silentium intensum est in via, quasi omnes soni recessissent. Manum sub cervicem pueri et alteram sub genua eius ponit. Deinde lente eum ad se reducit. Puer nunc in ulnis eius est. In mente mea ipsa audire possum surdos ictus cordis illius hominis. Primo lente, deinde vis eorum celeriter crescit, donec caput meum ad singulos ictus oscillare faciant. Usque ad dolorem.
In ulnis meis, mollitiem et teporem tunicam eius sentire possum. Fibra mollis telae. Tam levis videbatur ut plumam levare putarem. Ex sanguine eius odor quidam acerbus ferri oxidati emanat. Sanguis odorem vitae habet; bonus odor est.
O parvule, tua dolor mihi ingentem dolorem affert. Quomodo hoc sine desiderio te omni pretio servandi accipere possum? Sed in dolore meo, nulla vis, tantum impotentia.
In fundo doloris mei aliquid est quod nos similes facit. Quasi paulum amoris. Sine ratione. Tantum quia similes sumus. Per dolorem. Cur mens mea in hanc imitationem tuae mortis ingreditur?
Cur se ad modum tuae doloris accommodat?
Tam suavis videris, tam benignus. Tam innocens. Tam contrarium est violentiae quae vitam tuam lacerat.
Sed sine viribus, sine magica et sine Gratia, quid faciemus?
Clamare? Tantummodo clamare in caelum impotentiam nostram?
Ex hac incapacitate agendi nascitur sensus vacuitatis in mente mea. Vacuum quod suspendit motus vitae. Etiam dorsum meum nunc friget. Hoc vacuum creat quandam depressionem mentalem acerbam, in quam aer circumfusus violenter irrumpit, refrigerans adhuc magis omnia quae in via sua sunt.
Sentio te quoque frigere.
Sudor tuus tunicam tuam asperiorem reddidit. Ad mortem tendis.
Brevi momento puto te periclitari frigus capere hoc humido linteo te refrigerante.
Stultum est. Tantum forma attentionis ritualis.
Nihilum quod me invadit omnino est nunc. Et in hoc inani, memini lapidem angularem quo aedificatus sum. Tantum spiritus sum. Et quamvis infirmus, spiritus sum irreductibilis. Magnus tremor me invadit. Caput meum horret. Oculi mei lacrimant. Auxilio egeo, nam nescio facere quod volo tamen evenire. Hoc momento, cogito de angelis, qui sunt expressio spiritus Dei. Magnam spem experior: ut mihi ostendant.
In ulnis meis, corpus infantis sentio. Sentio eum indigere calore, quem a me capit. Vitam ei dare vellem.
Credo me paratum esse meam vitam pro eo amittere.
Oculi mei clausi sunt, caput meum ad eum inclinatum est. Sed mirum est: quae circa me fiunt, videre possum. Raeda flava stabilita est. Et verum est illam nihil habere. Ne tuber quidem.
Homines autem parum moverunt. Mater eius in eodem loco mansit quasi non auderet movere. Homines nos respiciunt attentione quam sentire possum tam densa est. Ipsi quoque puri spiritus sunt. Et video hominem illum mirum qui paulo ante erat nunc in genua provolutum in media via et te in ulnis suis tenet.
Animadverto matrem eius ursulum collegisse. Eum sinistra manu tenet. Tunc intellego eam aliquid agere coepisse, e torpore suo evasisse et iam prope me esse debuisse. Tunc intellego si adhuc ibi est, aliquid mirabilius eam retinere debuit. Cum ad nos respicit, eius intueor aspectum.
Haec scena est insolita. Video te in bracchiis meis esse et sanguis ex posteriore capitis tui in pallio meo fluit. Stulte, specto partem pallii mei, sed nihil habet. Solum illud hominis genibus flexis in medio viae sanguine tuo obductum est.
Itaque desino spectare.
Discedis.
«O Deus meus, Domine universi, o Pater meus. Scio te in nobis esse. Nihil aliud de Te intellego. Sed vide: ad Te spectavi et Te agnovi. Etiam si tantum pars pallii tui in pulvere iacet, Te agnovi.»
Verum mens mea vacua est. Tam vacua.
Et tu, tu saltas in toto universo.
Umbra sculptat lucem tuam melius quam oculus gemmarii.
Itaque non habeo solutionem. Solus sum, desperatus. In nihilum traditus.
Et est hic parvus homo in bracchiis meis, moriens in sanguine et dolore; in innocentia etiam. Vellem ut non moriatur.
Ergo accipio et intrabo in mortem tuam.
In profundo oculorum meorum clausorum, puer totum locum occupat. Corpus eius in mente mea crescit, donec ad momentum, oculos eius intueor. Magnos et pulchros oculos, valde admirantes quod ibi sint. Ipse serenus est, et ego velut punctum fixum quod in mari vagatur, sicut vertex mali in aquis fluctuans.
Domine, primae tuae sententiae memini: in principio, Spiritus super aquas ferebatur.
Iam eos sentio, unus eorum manum suam in umerum meum posuit. Hoc pulchra lux alba in oculis meis clausis illuminavit. Deinde aliam manum et rursus aliam sensi. Et quotiescumque plus lucis, albae, mobilis et paene densae. Deus meus, putavi me nihil in corpore habere, me tantum vas esse. Etiam pupillae oculorum meorum mihi inutiles erant. Deinde lente hanc vim in brachia mea dirigi sensi, deinde in manus transire et denique in parvum homunculum quem tenebam communicari.
Subsultum fecit, quasi singultum parvum.
Aperui oculos, me intuebatur. Tunc ulnas aperui ut eum abire permitterem. Surgit, bene se habet. Matrem suam, quae ex altera parte viae eum exspectat, cum urso fusco pallido in sinistra manu, adire pergit.
Nihil habet, ne vestigium quidem.
Cum mater eum placide in ulnas recipit, puer caput versus me vertit. Magnos et pulchros oculos habet, qui me fixe intuentur. In profundo oculorum eius, animus eius velut punctum fixum videtur, quod super mare fluctuat, sicut vertex mali in aquis nutantibus.
Ambulabam per viam in urbe Novi Eboraci aut Londinii aut Lutetiae, nescio quo. Vidi virum qui per transitum peditum transibat. Puer, fortasse septem aut octo annorum, ante eum erat. Puer transivit et ad matrem suam, quae ex altera parte exspectabat, accessit. Vir autem, in medio viae constitit et in caelum suspiciens spectavit. Eius aspectum secutus sum. Erat penna quae de caelo cadebat et ad eum veniebat. Manum aperuit et ad pennam extendit. Vidi manum eius dextram sanguine maculatam esse.
In momento quo penna in digitos eius consedit, ictus accidit.
